Na de aardbevingen: Nadia vindt opvang bij parochie in Mersin

De parochie in Mersin zette haar deuren open voor overlevenden van de aardbevingen - © Caritas

24/04/2023

Delen van Turkije en Syrië werden op 6 februari 2023 getroffen door hevige aardbevingen. Alleen al in Turkije eiste die meer dan 50.000 mensenlevens. Meer dan 9 miljoen personen werden rechtstreeks getroffen door het natuurgeweld. Nadia en Samar zijn enkele van de vele duizenden slachtoffers. Zij kregen hulp van de teams van Caritas.

Nadia woonde in de grote Zuid-Turkse stad Antakya. En toen beefde de aarde. “Het was de nacht na mijn verjaardag”, herinnert Nadia zich. “Wij woonden op de derde verdieping en renden naar beneden. Rondom ons donderden de stenen en muren naar beneden. Wij waren bij de gelukkigen: iedereen in mijn familie overleefde de aardbeving. Maar in onze nabije omgeving vielen er veel doden.”

Vijf dagen lang zwierf Nadia met haar man en twee kinderen rond op straat. “Het was koud maar we konden nergens naartoe”, vertelt ze. “Tot ik een priester uit de parochie in Mersin tegenkwam. Hij nodigde ons uit in de shelter die daar was geopend.”

lees ook Bushra, na de aardbeving in Syrië: “Ons huis zit nu vol scheuren”

De noodsituatie is zeker nog niet voorbij. Het blijft zoeken naar duurzame oplossingen. - © Caritas

Priester Roshan Corderian zette de deuren open van zijn parochie in Mersin, op zo’n 250 km van Antakya. Mariusz, een pater kapucijn uit Polen, legt uit wat er allemaal gebeurde: “In de eerste dagen na de aardbeving kregen we mensen uit onze eigen stad over de vloer. Zij durfden niet langer in hun appartement te blijven wonen. Wat later arriveerden er ook vluchtelingen uit de zwaarst getroffen gebieden.”

In het geïmproviseerde opvangcentrum in Mersin wonen nu nog altijd bijna 60 personen. Ze kunnen daar slapen en eten en krijgen er psychologische bijstand van een Pools team. De shelter in Mersin krijgt steun van het Caritas-netwerk, dat geld geeft voor voedsel, uitrusting en werkingskosten.

Veel trauma’s

“De meeste van onze mensen hebben geen woning meer”, weet pater Mariusz. “Of ze zijn te erg getraumatiseerd om naar huis terug te keren. Sommige van hen zijn vluchtelingen die uit Syrië waren vertrokken als gevolg van de oorlog daar. En nu zijn ze opnieuw moeten vluchten door die aardbeving. Gelukkig zijn er ook heel wat mensen, Turken en buitenlanders, die komen helpen. Het lijkt wel een wonder.”

Sommige van hen zijn vluchtelingen die uit Syrië waren vertrokken als gevolg van de oorlog daar. En nu zijn ze opnieuw moeten vluchten door die aardbeving.

Pater Mariusz, van parochie in Mersin

De bewoners van de shelter, vaak katholieke of orthodoxe christenen uit Antakya, komen geregeld bijeen in de kerk om daar te bidden en een kaars te branden. Het lucht op om samen te bidden en te zingen. De plaatselijke priester vertelt ook over de parabel van de Barmhartige Samaritaan. “Mersin is voor mij onbekend terrein maar ik voel me veilig en gerust in de kerk en het centrum van de parochie”, zegt Nadia. “Waar ik maar kan, steek ik een handje toe. Ik werk mee in de keuken, maak schoon of bereid zoetigheden. De psychologen hier zijn ook een geweldige steun. Ik had zelf twee paniekaanvallen maar zij konden me telkens tot rust brengen.”

Nadia hoopt na verloop van tijd terug te keren naar haar eigen streek. “Ik wil proberen een huis te huren in een dorp nabij Antakya. Mijn meubilair en andere bezittingen kan ik daar dan naartoe brengen. En mijn kinderen kunnen in het dorp naar school gaan. Ik hoop dat ik iemand zal tegenkomen die me kan helpen om een huis te vinden.”

In de parochie kunnen de mensen slapen en eten. En er is ook psychologische bijstand voorzien. - © Caritas

Samar uit Syrië

De Syrische Samar, die uit haar land naar Turkije vluchtte, is al in de tachtig. Een team van Caritas leerde haar kennen na een overstroming die de Turkse stad Sanliurfa had getroffen. Die waterellende kwam dus bovenop de gevolgen van de aardbeving in februari.

Het team van Caritas kreeg in Sanliurfa te horen dat er Syrische vluchtelingen waren aangekomen, onder wie de erg bejaarde Samar, die verzorging nodig had. Samar is afkomstig uit een klein dorp dat door de aardbeving werd getroffen. Deze weduwe leefde in haar dorp samen met haar kleinkinderen. Ze is alles kwijt en weet zelfs niet goed waar ze zich nu bevindt.

“Samar overleefde vroeger door schapen te hoeden en op akkers te werken”, vertellen medewerkers van het Caritas-netwerk. “Het Arabisch dat ze spreekt, is maar moeilijk verstaanbaar.”

Tent uit nylondoek en karton

De bejaarde vluchtelinge woont nu in een tent, gemaakt met nylondoek en karton. Eten krijgt ze van de bevolking in Sanliurfa. Ze heeft geen papieren en kan ook niet naar het ziekenhuis. Maar ze heeft wel haar geneesmiddelen nodig.

Het Caritas-team kon Samar alsnog naar een privaat ziekenhuis brengen zodat ze eindelijk weer een arts te zien kreeg. Toen de arts haar onderzocht, huilde ze.

Samar heeft duidelijk nood aan een waardigere vorm van opvang. Ze hoopt dat de hulpverleners haar hierbij zullen kunnen helpen. Maar een betere oplossing vinden is niet zo simpel. “Misschien is dit gewoon de wil van God”, zucht Samar.